الهی تو را دارم چه غم دارم
14 مهر 1404
بسم الله الرحمن الرحیم
الهی، امیدم به توست…
شب، آرام و بی‌صدا، مرا در آغوش خواب کشید.
سحرگاه، با آواز گریه‌اش، پلک‌هایم به سختی گشوده شد.
پدر، با نرمیِ آغوش، آرامَش کرد.
دوباره، صدای شیرینِ «مامان، مامان» چون نسیمی دل‌انگیز، خواب را از چشم‌هایم ربود.
گرچه تنها ساعتی گذشته بود، اما این‌بار چشم‌ها آسان‌تر باز شدند؛
تصویر لبخند و آوای دلنشینِ «مامان، مامان»
آهنگ آغاز روزم شد.
ثانیه‌ای نگذشت که کودک دیگر، چون برق، بوسه‌ای بر گونه‌ام نشاند؛
و رقابتِ شیرینِ دو فرشته برای دلبری و زیبا کردنِ روزم آغاز شد…
آه، چه نعمتی‌ست فرزند…
و چه موهبتی‌ست مادر شدن.
الحمدلله علی کل حال
الحمدالله کما هو اهله
#فرزندآوری
#فرزند
#به_قلم_خودم