در طنین سخن حضرت آقا، چیزی فراتر از سیاست شنیده می‌شود—صدای یک پدر، یک حکیم، یک نگهبانِ بیدارِ شب‌های امت. آن‌گاه که فرمودند: «احمق‌ها بوی کباب شنیده‌اند»، این فقط هشدار نبود؛ این شعله‌ی غیرت بود که از دل تاریخ برخاست، تا به هر مزدور و مغروری بفهماند: ایران، میدان بازی نیست؛ ایران، خانه‌ی ایمان است.

رهبر، با واژه‌هایی ساده و صریح، دل‌ها را بیدار کرد. نه با فریاد، که با حقیقت. گفت: ما نیروی نیابتی نداریم، چون ما نیازی به اجاره‌دادن غیرت نداریم. ما خود، ایستاده‌ایم—با دست‌های خالی، اما دل‌های پر از یقین.

در آن لحظه، گویی تمام شهدا، تمام مادران چشم‌به‌راه، تمام نوجوانانِ سنگ به دست، در کلامش جان گرفتند. این سخنرانی، نه فقط پاسخ به دشمن، که مرهمی بود بر دل‌های خسته؛ یادآوری اینکه هنوز کسی هست که شب را می‌بیند، فتنه را می‌فهمد، و راه را نشان می‌دهد.

و ما، در سایه‌ی این بصیرت، آرام می‌گیریم. چون می‌دانیم: چراغی روشن است، حتی اگر بادها بخواهند خاموشش کنند.

#به_قلم_خودم
#رهبر_فقط_سیدعلی
#آمریکا_رو_به_افول_است