شبیه الحمد؛ ستاره ای در حجون

در تاریخ پرشکوه اسلام، نامی می‌درخشد که همچون ستاره‌ای در آسمان مکه، راه را برای نسل‌های پس از خود روشن ساخت؛ «عبدالمطلب»، همان «شیبة الحمد» که سپیدی مویش، نشانی از وقار و بزرگی بود.
او فرزندی بود که در سایه‌ی غربت یثرب چشم به جهان گشود، اما تقدیر الهی، او را به قلب مکه کشاند تا در میان قریش، قامت استوارش به‌عنوان ستون عزت و شرف خاندان هاشم شناخته شود. داستان هجرت او از مدینه به مکه، نه تنها روایتی از جابه‌جایی یک کودک، بلکه حکایتی از پیوند خون و شرافت، و بازگشت به ریشه‌های خویشاوندی بود؛ آن‌چنان که قریش، با دیدن سیمای او، بی‌درنگ گفتند: «به جان خودمان سوگند، او پسر هاشم است!»
عبدالمطلب، مردی بود که خداوند او را برگزید تا زمزم را دوباره زنده کند؛ چاهی که سال‌ها در دل خاک مدفون بود، به دست او جان گرفت و بار دیگر، تشنگی حاجیان را سیراب ساخت. خواب‌ او، الهام‌ آسمانی بود هنگامی که قریش بر سر زمزم با او به نزاع برخاستند، خداوند نشانه‌ای آشکار فرستاد تا همه بدانند این چشمه، میراثی الهی است که به دست عبدالمطلب سپرده شده است.
او نه تنها صاحب زمزم، بلکه صاحب عزت بود؛ مردی که در برابر ابرهه، با آرامش و وقار سخن گفت و نشان داد که ایمان و توکل، برترین سلاح در برابر قدرت‌های زمینی است.
عبدالمطلب، پناه کودک یتیمی شد که بعدها پیامبر رحمت گردید. آغوش او، مأمن محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) بود؛ و پس از رحلتش، این مسئولیت را به ابوطالب سپرد تا چراغ محبت و حمایت از رسول خدا خاموش نگردد.
ایمان او، همچون نوری پاک، در دل تاریخ می‌درخشد. او هرگز در برابر بت‌ها سر فرود نیاورد، بلکه بر دین ابراهیم(علیه السلام) ایستاد و کعبه را قبله‌ی عبادت خویش ساخت. روایت‌ها گواهی می‌دهند که خداوند، شفاعت پیامبر را درباره‌ی عبدالمطلب پذیرفت؛ چه افتخاری بالاتر از آن‌که آغوش او، پرورش‌دهنده‌ی خاتم‌الانبیاء بود.
سرانجام، عبدالمطلب در حجون مکه آرام گرفت؛ کوهی که امروز نیز یادآور بزرگی اوست. سن او هرچه بود—هشتاد و دو یا یک‌صد و بیست سال—مهم آن است که عمرش، سرشار از شکوه، ایمان و خدمت به میراث ابراهیمی بود. مرگ او، پایان یک زندگی نبود؛ آغاز راهی بود که به رسالت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) ختم شد.
عبدالمطلب، نامی است که با زمزم، با کعبه، با ایمان و با پیامبر اسلام گره خورده است. او نه تنها نیای رسول خدا، بلکه نماد شرافت و ایستادگی در تاریخ عرب و اسلام است؛ مردی که سپیدی مویش، نشانی از نور جاودانه‌ای بود که در نسل‌های پس از او، تا همیشه خواهد درخشید.

زهرا مرادقلی

#شبیه_الحمد
#عبدالمطلب
#به_قلم_خودم