واجب

واجب چیه ؟ چه کاری است؟             کاری که باید بکنیم             
 نباید آن را بی خودی                        رها کنیم رد بکنیم         
همیشه انجامش بدیم                       با شور و شوق و خوش حالی    
مبادا ترکش بکنیم                             با تنبلی و بی حالی         
نماز و روزه و واجب است                    رکوع و سجده واجب است 
برای خواندن نماز                              وضو و قبله واجب است 
این کار های قشنگ و خوب                 همیشه پیش چشم ماست  
 مثل گل همیشه بهار                        همیشه سبز و خوش نماست   
  هر که اطاعت بکند                          فرمان آفریدگار                                     
  خانه ی قلبش می شود                   باغ گل همیشه بهار  
حرام

حرام چیه؟ کاری که ما                      هرگز نباید بکنیم   
 زندگی خوب را چرا                           با کار زشت بد بکنیم؟ 
 مثل دروغ و زور گویی                        کلک زدن بد دهنی
پشت سر دوست و رفیق                   حرف های ناجور زدنی      
 شیطان زشت و ناقلا                        با طعمه های رنگارنگ
گوشه ای کرده است کمین                 تا بگیرد ما را تو چنگ  
ما هم باید زرنگ شویم                       تا نشویم شکار او   
به حرف هایش گوش ندهیم                تا در بیاد دمار او  
مستحب    

معنی مستحب چیه ؟                        خبر داری چه کاری است؟
کاری که انجام دادنش                         خیلی مفید و عالی است
مثل زیارت و دعا                                 خواندن قرآن خدا
پوشیدن رخت سفید                           شستن دست پیش از غذا          
یا گفتن نام خدا                                  هنگام خواندن کتاب        
هنگام خوردن غذا                               هنگام نوشیدن آب
این کار های عالی و خوب                     دل ها را روشن می کند
زندگی را شاد و قشنگ                        دنیا را گلشن می کند    
بهتر انجام بدهیم                                این کار ها را در همه جا  
اگر هم انجام ندهیم                            گناهی نیست برای ما   
مکروه                              

دوست عزیز مکروه چیه؟                     به من بگو چه کاری است؟
کاری که ترک کردن آن                         خیلی مفید و عالی است 
از کار هایی که مکروه است                  نام می برم چهار تا را
هر که سلامتی می خواد                     انجام نمیده این ها را
وقتی که هستی سیر سیر                  باز بخوری غذا و نان
شکم را مثل طبل و توپ                       پر کنی تا سقف دهان
چیز بخوری با دست چپ                      یا بخوری غذای داغ
فوت بکنی به لقمه ات                         یا فوت کنی به چای داغ           
بهتر است انجام ندهیم                       این کار ها را من و شما
اگر هم انجام بدهیم                           گناهی نیست برای ما
مباح

 دوست عزیز مباح چیه؟                     به من بگو چه کاری است؟    
کاری که ما انجام بدهیم                    یا ندهیم مساوی است 
نه مثل کار واجب                             نه مثل مکروه و حرام  
نه مثل کار مستحب                         خلاصه مثل هیچ کدام 
شبیه این که در اتاق                        پشتی باشد یا صندلی  
پارچه ی پیرهن شما                        پشمی باشد یا مخملی   
تو بشقاب میهمانمان                       کیوی یا نارنگی باشد 
 رنگ در حیاطمان                            آبی یا نانجی باشد
 یا این بخواه یا آن بخواه                    فرقی ندارد این و آن
هر دو قشنگ و جالب است               هر دو خوب است برایمان  

<<در جستجوی پدر ، شعر استاد شهریار >>

 دلتنگ غروبی خفه بیرون زدم از در
در مُشت گرفته مُچ دست پسرم را

یا رب به چه سنگی زنم از دست غریبی
این کلّه ی پوک و سر و مغز پکرم را

هم وطنم بار غریبی به سر دوش
کوهی است که خواهد بشکاند کمرم را

من مرغ خوش آواز و همه عمر به پرواز
چون شد که شکستند چنین بال و پرم را

رفتم که به کوی پدر و مسکن مألوف
تسکین دهم آلام دل جان بسرم را

گفتم به سرِ راهِ همان خانه و مکتب
تکرار کنم درس سنین صغرم را

گر خود نتوانست زدودن غمم از دل
زان منظره باری بنوازد نظرم را

کانون پدر جویم و گهواره ی مادر
کانِ گهرم یابم و مهد هنرم را

تا قصّه ی رویین تنی و تیر پرانی است
از قلعه ی سیمرغ ستانم سپرم را

با یاد طفولیّت و نشخوار جوانی
می رفتم و مشغول جویدن جگرم را

پیچیدم از آن کوچه ی مأنوس که در کام
باز آورد آن لذّت شیر و شکرم را

افسوس که کانون پدر نيز فروکشت
از آتش دل باقي برق و شررم را

چون بقعه اموات فضايي همه خاموش
اخطار کنان منزل خوف و خطرم را

درها همه بسته است و برخ گردنشسته
يعني نزني در که نيابي اثرم را

در گرد و غبار سر آن کوي نخواندم
جز سرزنش عمر هبا و هدرم را

مهدي که نه پاس پدرم داشته زين پيش
کي پاس مرا دارد و زين پس پسرم را

اي داد که از آن همه يار و سر وهمسر
يک در نگشايد که بپرسد خبرم را

يک بچه همسايه نديدم به سرکوي
 تا شرح دهم قصه سير و سفرم را

اشکم برخ از ديده روان بودوليکن
پنهان که نبيند پسرم چشم ترم را

ميخواستم اين شيب و شبابم بستانند
 طفليم دهند و سر پر شور و شرم را

چشم خردم را ببرند و به من آرند
 چشم صغرم را و نقوش و صورم را

کم کم همه را در نظر آوردم و ناگاه
 ارواح گرفتند همه دور و برم را

گويي پي ديدار عزيزان بگشودند
 هم چشم دل کورم و هم گوش کرم را

يکجا همه گمشدگان يافته بودم
 از جمله حبيب و رفقاي دگرم را

اين خنده وصلش بلب آن گريه هجران
اين يک سفرم پر سد و آن يک حضرم را

اين ورد شبم خواهد و ناليدن شبگير
وآن زمزمه صبح و دعاي سحرم را

تا خود به تقلا بدر خانه کشاندم
بستند به صد دايره راه گذرم را

يکباره قرار از کف من رفت ونهادم
بر سينه ديوار در خانه سرم را

صوت پدرم بود که مي گفت چه کردي؟
در غيبت من عاله در بدرم را

حرفم بزبان بود ولي سکسکه نگذاشت
تا باز دهم شرح قضا و قدرم را

في الجمله شدم ملتمس از در بدعايي
کز حق طلبد فرصت صبر و ظفرم را

اشکم بطواف حرم کعبه چنان گرم
کز دل بزدود آنهمه زنگ و کدرم را

نا گه پسرم گفت چه مي خواهي از اين در
گفتم پسرم بوي صفاي پدرم

سالها می گذرد باز گرفتار خودم

با همین حال به دنبال دل یار خودم

در به در در پی یک نسخه شفا بودم لیک

من بیچاره یک عمر است که بیمار خودم

کار دنیا به خودش برده و مشغولم کرد

بی وفا بوده ام ، اینجور پی کار خودم

رسیده ام به چه جایی… کسی چه می داند
رفیق گریه کجایی؟ کسی چه می داند

میان مایی و با ما غریبه ای… افسوس
چه غفلتی! چه بلایی! کسی چه می داند

تمام روز و شبت را همیشه تنهایی
«اسیر ثانیه هایی» کسی چه می داند

برای مردم شهری که با تو بد کردند
چگونه گرم دعایی؟ کسی چه می داند

تو خود برای ظهورت مصمّمی اما
نمی شود که بیایی کسی چه می داند

کسی اگرچه نداند خدا که می داند
فقط معطل مایی کسی چه می داند

اگر صحابه نباشد فرج که زوری نیست…
تو جمعه جمعه می آیی کسی چه می داند

کاظم بهمنی

به همین رنگ ریائی دل خود خوش کردم

غافل از خون جگر خوردن دلدار خودم

روز و شب گریه ولی معرفتی نیست که من

بسته و سوخته ی این تن تبدار خودم

من و دلبستگی اینجور به دنیا ، ای وای

سالها می گذرد باز گرفتار خودم

سالها می گذرد باز گرفتار خودم

با همین حال به دنبال دل یار خودم

در به در در پی یک نسخه شفا بودم لیک

من بیچاره یک عمر است که بیمار خودم

کار دنیا به خودش برده و مشغولم کرد

بی وفا بوده ام ، اینجور پی کار خودم

به همین رنگ ریائی دل خود خوش کردم

غافل از خون جگر خوردن دلدار خودم

روز و شب گریه ولی معرفتی نیست که من

بسته و سوخته ی این تن تبدار خودم

من و دلبستگی اینجور به دنیا ، ای وای

سالها می گذرد باز گرفتار خودم

همیشه از تو نوشتن برای من سخت است

که حس و حال صمیمانه داشتن سخت است

چگونه از تو بگویم برای این همه کور؟!

چقدر این همه دیدن برای من سخت است

خرابه ی دل من را کسی نخواهد ساخت

که بر خرابه ی دل خانه ساختن سخت است

به هیچ قانعم از مهر دوستان هرچند

به هیچ این همه سرمایه باختن سخت است

نقابدار خودی را چگونه بشناسم

در این زمانه که خود را شناختن سخت است

قبول کن دل بیچاره ام ، که می گوید

که پشت پا به زمین و زمان زدن سخت است

 ابراهیم بهرامی لمجیری

ای قوم به حج رفته، کجایید؟کجایید؟
معشوق همین جاست، بیایید! بیایید!

معشوق تو همسایه ی دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید؟

گر صورتِ بی صورت معشوق ببینید
هم حاجی و هم کعبه و هم خانه شمایید