دلنوشته

الهی شکر، چند روزی‌ست آسمان بر سر ما چادری از ابر گسترده؛
ابرها، سیاه‌پوشانِ غم، ایستاده‌اند همچون مادران شهید در روز مادر،
با بغضی که در گلویشان سنگینی می‌کند و نمی‌خواهد بترکد.

باران، این فرزندِ رحمت، قهر کرده است با زمین،
دست‌های خشکیده‌ی خاک را نمی‌گیرد،
و ما را از نوازشِ قطره‌هایش بی‌بهره می‌گذارد.

گویی حادثه‌ها با هم پیمان بسته‌اند،
ویروس‌ها و پاتوژن‌ها، لشکری بی‌رحم،
به شهرها تاخته‌اند،
و هر کوچه را به میدان جنگی خاموش بدل کرده‌اند.

اما در پس این پرده‌ی اندوه، هنوز امیدی هست؛
شاید باران، همچون مادری دلگیر،
به وقتِ مناسب، بغضش را بشکند،
و زمین را در آغوش بگیرد،
تا دوباره زندگی از میان ترک‌های خاک بروید.

(با کمی اغراق)

زهرا مرادقلی
#آزاد_نویسی
#دلنوشته
#به_قلم_خودم