زندگی نامه شهید مهدی مصطفوی

20 شهریور 1395 توسط آشنا

نگاه خورشيد چه تلخ به وقت غروب به خون آغشته مي شود

شهيد مهدي مصطفوي درسال 1361 در يك خانواده مذهبي و انقلابي در شهرستان شاهين دژ ديده به جهان گشود.سرانجام از آنجايي كه آرزوي شهادت را هميشه در دل مي پروانيد در تاريخ 6/6/1389 همزمان با سالروز ضربت خوردن مولاي متقيان امام علي (ع) در شبهاي قدر رمضان در سن 28 سالگي در محور عملياتي و هنگ مرزي سلماس توسط اشرار به درجه رفیع شهادت نائ آمد.(الحمدالله رب العالمين و العاقبت للمتقين)با سلام و درود به روح پر فتوح بنيانگذار نظام مقدس جمهوري اسلامي حضرت امام خميني (ره) و آرزوي طول عمر با عزت و عظمت براي مقام معظم رهبري و فرماندهي معظم كل قوا.وصيت من به پدر مادرم و خواهران و برادران و اهل فاميل اين است كه بدانيد و مي دانم كه ميدانيد اسلام عزيز تنها راه نجات و سعادت و رستگاري ماست. هميشه بايد به ياد خدا باشيد و همچنانكه در قرآن كريم به آن اشاره شده ( الا بذكر الله تطمئن القلوب) تنها با ياد خدا دلها آرامش مي يابد، پشتيبان ولايت فقيه باشيد كه ما هر چه داريم از ولايت فقيه است.به مجالس و عزاداري امام حسين (ع) و ائمه اطهار اهميت بيشتر قائل شويد و راه شهداء را ادامه دهيد كه راه سعادت و توشه آخرت است و همواره تربيت زينبي و حسيني بياييد و رسالت آنها را رسالت خود بدانيد از همه كسانيكه از من رنجيده اند و حقي برگردن من دارند طلب بخشش دارم و اميدوارم خداوند در صورت وجود گناه مرا ببخشد.همچنين به دوستان عزيزم و جوانان بزرگوار توصيه مي كنم كه در صحنه هاي مختلف انقلاب و نظام مقدس جمهوري اسلامي حضور پر شور داشته باشند چرا كه دشمنان از حضور پر شور مردم در صحنه هراس دارند و ديگر نمي توانند در مقابل غيرت مندان اين نظام عرض اندام نمايند.به پدر و مادرم و اعضاي خانواده تاكيد مي كنم كه از تجملات دوري نموده و فضاي خانواده را به نور قرآن منور نمايند و نهج البلاغه و صحيفيه سجاديه را در زندگي شخصي خود الگو قرار دهند به دوستان و آشنايان سفارش مي كنم كه نسبت به پدر و مادر مهربان باشيد و هرگز از آنها غافل نشويد و تا مي توانيد به آنها نيكي كنيد بنده آرزو مي كنم اگر عمرم باقي بماند پدر و مادرم را جهت زيارت امام حسين (ع) به كربلا ببرم و در صورت مرگم به ساير برادرانم تاكيد مي كنم كه اين كار را انجام دهند . در پايان اميدوارم پرچم نظام مقدس اسلام پايدار باشند و اين انقلاب به صاحب اصلي اش امام زمان (عج) متصل شود.نگاه خورشيد چه تلخ به وقت غروب به خون آغشته مي شود شايد روان اين باور كه اين رفتني آمدني در پي داشته باشد علت خون گريستنش باشند.

چندگاهیست وقتی می گویم: «اللهم کل لولیک الحجة بن الحسن» با آمدن نام دلربایت دلم نمی لرزد چندگاهیست وقتی می گویم: «صلواتک علیه و علی آبائه » به یاد مصیبتهای اهل بیتت اشک ماتم نمی ریزم چندگاهیست وقتی می گویم: «فی هذه الساعة» دگر به این نمی اندیشم که در این ساعت کجا منزل گرفته ای چندگاهیست وقتی میگویم: «و فی کل الساعة» دلم نمی سوزد که همه ساعاتم ازآن تو نیست چندگاهیست وقتی می گویم: «ولیا و حافظا» احساس نمی کنم که سرپرستم، امامم کنار من ایستاده و قطره های اشکم را به نظاره نشسته است چندگاهیست وقتی می گویم: «و قائدا وناصرا» به یاد پیروزی لشکرت، در میان گریه لبخند بر لبم نقش نمیزند چندگاهیست وقتی می گویم: «و دلیلا و عینا» یقین ندارم که تو راهنما و نگهبان منی چندگاهیست وقتی می گویم: «حتی تسکنه أرضک طوعا» یقین ندارم که روز حکومت تو بر زمین، من هم شاهد مدینه فاضله ات باشم چندگاهیست وقتی می گویم: «و تمتعه فیها طویلا» به حال آنانی که در زمان طولانی حکومت شیرین تو طعم عدالت را می چشند غبطه نمی خورم اما چندگاهیست دعای فرج را چندبار می خوانم تا هم با آمدن نامت دلم بلرزد، هم اشکم بریزد، هم در جست و جویت باشم، هم سرپرستم باشی، هم به حال مردمان عصر ظهور غبطه بخورم وهم احساس کنم خدا در نزدیکی من است..... و باز هم با شرم می گویم : اللهم عجل لولیک الفرج یک سال دیگر هم گذشت و چشممان به جمال مولای غایبمان روشن نشد... و چرا بیاید؟ وقتی که اکثریت قریب به اتفاق ما شیعیان در تمام سال از او غافلیم، و قلیلی از ما نیز به هنگام مشکلاتمان از او یاد می‏کنیم... اما آقای ما به رو سیاهیمان نگاه نکن و به دستهایمان که خالی اند و به زبانمان نیز گوش مسپار که گناهکارتر از آن است که تو را با صداقت و اخلاص بخواند، قلب آن اندک بندگان واقعی خداوند را ببين که هر روز ـ صبح و شام ـ تو را مي‌خوانند...

مطلب قبلی

مطلب بعدی