ای مادر دلشکسته، ای بانو ام‌البنین،
آن لحظه که خبر کربلا به کوچه‌های مدینه رسید، زمین و زمان لرزید. تو با دلی آکنده از امید، چشم به راه کاروان بودی؛ اما خبر، خبرِ بازگشت نبود، خبرِ شهادت بود.

ای بانوی صبر، شنیدی که حسینت، سرور آزادگان، بر خاک داغ کربلا افتاد؛ شنیدی که عباس، قمر بنی‌هاشم، دست‌ها و دلش را فدای برادر کرد؛ شنیدی که فرزندان تو، در راه حق جان سپردند.

آه، چه سنگین بود آن لحظه! اما تو، به جای ناله بر فرزندان خویش، نخست یاد حسین کردی؛ گفتی: «از حسین برایم بگویید، که همه فرزندانم فدای او باد.» این کلام تو، نشان از دریای ایمان و عشق بی‌پایانت داشت.

ای مادر وفا، ای بانوی توسل، امروز ما به دامان تو پناه می‌آوریم. تو که در اوج داغ و مصیبت، یاد امام زمانت را بر هر چیز مقدم داشتی، شفیع ما باش در پیشگاه خدا.

ما دست نیاز به سوی تو بلند کرده‌ایم:
ای بانو، ای مادر شهیدان، دل‌های ما را به صبر و وفا بیاموز، اشک‌های ما را به شفاعت حسین پیوند بزن، و ما را در مسیر عشق به اهل‌بیت ثابت‌قدم بدار.

زهرا مرادقلی