عصر انتظار

06 مرداد 1395 توسط آشنا

بسم الله الرحمن الرحیم

الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ. وَعَجِّلْ فَرَجَهُمْ. وَالْعَنْ أعْداءَهُم أجْمَعِینَ.

صبوری

منو یک تشنگی بی نهایت

صبوری کردم و من کردم عادت

من از میخانه های پر گذشتم

به سوی خالق از شوق اطاعت

من از عقل و حیا و دین ، همان اول پذیرم

همان عقلی که آدم خود پذیرفت درنهایت

حیا و دین همیشه درپی عقلند همیشه

حیا و دینِ بی عقل نی بود جانِ عبادت

صبوری دوری از فرمانِ نفس است

وگر نه غیر از این گردد اسارت

یکی جهل و یکی ظلم و دگر شهوت

چو بگریزی از آن باشد شجاعت

یکی خواب و یکی شهرت،دگربازی

اگر غرقش شوی باشد بطالت

دلِ آدم پراز اسرار حق باشد

اگر باشد همیشه در اطاعت

صبوری کن تو پیشه تا که باشی

به نزد خالقِ خویش در حمایت

برای امتحان ما خلق گشتیم

که تا گردن نهیم در راه طاعت

خدا را گر که طاعت ما کنیمش

شویم ما رهنمون بر سوی جنت

دراین عالم خدا رمزی نهفته

بود رمزش اطاعت از ولایت

صبوری گر کنیم هر دم ببینیم

عداوت می کند خصم با ولایت

جنایتها که در عالم به پا شد

دلیلش دشمنی است با ولایت

اگر قابیل شقاوت را شروع کرد

از آنجا بود که هابیل داشت ولایت

چو قابیل دید ولایت نیست بر او

تمرد کرد ز دستور اللهی جای طاعت

بگفت این حقِ من باشد ، نی از برادر

و آدم هم گزارش کرد به خالق این جسارت

بگفت یارب که قابیل حقِ خود داند ولایت

چه باید من کنم بر این همه شر و جسارت

خداوند بزرگ نذری طلب کرد

به آدم گفت نمایند این اطاعت

چو بود هابیل کارش دامداری

بیاورد بهترین گوسفند زشوق از بحر طاعت

وقابیل هم زراعت ، کار خود داشت

پیام حق شنید ، نی داشت شوق طاعت

بیاورد بدترین نذر عیان را

برون بود نذر او از شوق طاعت

نبود در نذر قابیل هیچ خلوصی

در آن نذرش نبود رنگ اطاعت

پذیرفته نگردید نذر قابیل در اطاعت

و خالق نذرهابیل را پذیرفت بر ولایت

بدین سان بود که قابیل کینه ای بست

حسات کرد به هابیل جای طاعت

برای قتل هابیل ،کمر بر حیله ای بست

نبود در بند خالق ، بند طاعت

بگفت قابیل به هابیل ، با شقاوت

تورا من می کشم هان در نهایت

بگفت هابیل به قابیل ای برادر

که شیطان را نمی دارم اطاعت

بگفت این راه شیطان است برادر

بیا بر سوی حق از روی طاعت

کمر بر قتل من بستی تو آخر

ولی من نی کنم هرگز شقاوت

بیا برگرد برادر ، ای برادر

از این راهِ پر از شر و شقاوت

واین بر قلب قابیل بی اثر بود

سراط مستقیم را او ، رها کرد در نهایت

زپشت سر بزد سنگ بر سرِ او

وقتل او بشد برگردنِ او تا قیامت

بود این آخِر از حق گریزی

مبادا از ره مهدی (عج )گریزیم جای طاعت

خدایا مودییم ، من کمترینم

ره مهدی(عج) عطا کن ، با درایت

چندگاهیست وقتی می گویم: «اللهم کل لولیک الحجة بن الحسن» با آمدن نام دلربایت دلم نمی لرزد چندگاهیست وقتی می گویم: «صلواتک علیه و علی آبائه » به یاد مصیبتهای اهل بیتت اشک ماتم نمی ریزم چندگاهیست وقتی می گویم: «فی هذه الساعة» دگر به این نمی اندیشم که در این ساعت کجا منزل گرفته ای چندگاهیست وقتی میگویم: «و فی کل الساعة» دلم نمی سوزد که همه ساعاتم ازآن تو نیست چندگاهیست وقتی می گویم: «ولیا و حافظا» احساس نمی کنم که سرپرستم، امامم کنار من ایستاده و قطره های اشکم را به نظاره نشسته است چندگاهیست وقتی می گویم: «و قائدا وناصرا» به یاد پیروزی لشکرت، در میان گریه لبخند بر لبم نقش نمیزند چندگاهیست وقتی می گویم: «و دلیلا و عینا» یقین ندارم که تو راهنما و نگهبان منی چندگاهیست وقتی می گویم: «حتی تسکنه أرضک طوعا» یقین ندارم که روز حکومت تو بر زمین، من هم شاهد مدینه فاضله ات باشم چندگاهیست وقتی می گویم: «و تمتعه فیها طویلا» به حال آنانی که در زمان طولانی حکومت شیرین تو طعم عدالت را می چشند غبطه نمی خورم اما چندگاهیست دعای فرج را چندبار می خوانم تا هم با آمدن نامت دلم بلرزد، هم اشکم بریزد، هم در جست و جویت باشم، هم سرپرستم باشی، هم به حال مردمان عصر ظهور غبطه بخورم وهم احساس کنم خدا در نزدیکی من است..... و باز هم با شرم می گویم : اللهم عجل لولیک الفرج یک سال دیگر هم گذشت و چشممان به جمال مولای غایبمان روشن نشد... و چرا بیاید؟ وقتی که اکثریت قریب به اتفاق ما شیعیان در تمام سال از او غافلیم، و قلیلی از ما نیز به هنگام مشکلاتمان از او یاد می‏کنیم... اما آقای ما به رو سیاهیمان نگاه نکن و به دستهایمان که خالی اند و به زبانمان نیز گوش مسپار که گناهکارتر از آن است که تو را با صداقت و اخلاص بخواند، قلب آن اندک بندگان واقعی خداوند را ببين که هر روز ـ صبح و شام ـ تو را مي‌خوانند...

مطلب قبلی

مطلب بعدی