13 آبان، وقتی آبان فاطمی می‌شود…

بعضی روزها فقط یک تاریخ نیستند؛
خودشان یک روایت‌اند، یک بغض، یک زخم کهنه در حافظه‌ی جمعی ما.

13 آبان 1343، امام خمینی را تبعید کردند.
چرا؟ چون فریاد زد: «ما را فروختند!»
چون با قانون کاپیتولاسیون، عزت ملت را به پای بیگانگان ریختند.
و او، تنها نبود؛ صدای یک امت بود که خاموشش کردند، اما خاموش نشد.

13 آبان 1357، دانش‌آموزان در محوطه‌ی دانشگاه تهران،
با دستان خالی و دل‌هایی پر از آرمان،
در برابر گلوله ایستادند.
و خونشان، مرکب تاریخ شد.

13 آبان 1358، جوانانی دیگر،
سفارت آمریکا را تسخیر کردند؛
نه با نفرت، که با امید به استقلال.
با دست‌هایی که هنوز بوی دفتر مشق می‌داد.

و امسال…
13 آبان، هم‌زمان شده با شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها.
مادری که در سکوت خانه، استخوان‌هایش شکست
و صدایش، قرن‌هاست که در جان ما می‌پیچد.

چه تقارنی‌ست میان درِ سوخته‌ی خانه‌ی علی،
و درِ بسته‌ی سفارت…
میان اشک‌های حسن و حسین،
و خون‌های ریخته‌شده در دانشگاه تهران…

امروز، آبان فقط یک روز نیست.
روزی‌ست که تاریخ، زانو زده در برابر مظلومیت.
و شاید ما، فرزندان همین دردهای به‌ارث‌رسیده‌ایم…
که هنوز، میان کلاس و کوچه، دنبال حقیقت می‌گردیم.

#به_قلم_خودم
#13_آبان
#روایت