چه سحرگاهی‌ست این صبح‌های زندگی‌ام، آغشته به آوازهای کودکانه‌ای که جهان را از نو برایم معنا می‌کنند. گاه ناله‌ای برای شکم گرسنه، گاه نوای پرمحبتی با بوسه‌های آبدار و زمزمه‌ی «مامان مامان» که در دل طوفان‌های سهمگین روزگار، ساحلی از آرامش می‌سازند. فرزندانم، این طنازهای کوچک، با آوازشان در سپیده‌دم، جهان را رنگی دیگر می‌زنند.

گاه بی‌آن‌که مرا از خواب بیدار کنند، از لابه‌لای پتو و تشک خزیده‌اند و به هال عزیمت کردند؛ مشغول بازی، نقاشی، جیغ‌های کودکانه، دعواهای زودگذر و آشتی‌های شیرین. گویی خودشان برایم مادری می‌کنند، بی‌ادعا، بی‌تکلف.
با کودکان زیستن، مرا نیز کودک می‌کند. گاه بی‌محابا در بازی‌شان غرق می‌شوم، فارغ از مکان و زمان، و ناگاه به خود می‌آیم که چگونه از شلوغی‌های برخی از همسایگان در وقت استراحت، به ستوه می‌آیم؛ هرچند زمان بازی ما، وقت بیداری همگان است، نه وقت خواب. اما آپارتمان است دیگر، و فرهنگ آن را باید پاس داشت.

شکوه‌های کودکانه‌شان، گریه‌ها و شکایت‌های زودرنج، گذشت‌های بی‌منت، مهربانی‌های بی‌حد، و محبت‌های بی‌مرز، مرا از جز به کل می‌برند. روحی که در انسان دمیده شده، نوری‌ که در وجودشان می‌درخشد؛ شریف، پاک، زیبا، و وصف‌ناپذیر. چگونه می‌شود که این نور، گاه تا آن‌سوی سیاهی‌ها پیش می‌رود و در آن سفیدی نمی‌ماند؟ آری که خداوند چه پرشکوه و زیباست و در آن به آن زندگی می‌توان به این حقیقت رسید.

آه، زمان برای نوشتن اندک است. ظهر نزدیک می‌شود و وعده‌هایی که به کودکانم داده‌ام، در برابر چشمانم قد علم کرده‌اند. هرچند آنان در شبکه‌ی پویا غرق شده‌اند، وقت آن است که به وعده‌ها جامه‌ی عمل بپوشانم.

یا من إذا تضایقت الأمور فتح لها بابا لم تذهب الیه الأوهام صل على محمد و آل محمد و افتح لأموری المتضایقة باباً لم یذهب الیه وَهمٌ یا ارحم الراحمین.

اللهم عجل لولیک الفرج

#به_قلم_خودم
#روایت_نویسی

با جان و دل در مسیر امام عسکری (علیه السلام) قدم می‌گذاریم…

🌸 امام حسن عسکری (علیه السلام)، با زندگی کوتاه اما پرنور خود، چراغی شد برای مؤمنانِ سرگردان در تاریکیِ شبهات، بی‌اخلاقی‌ها و سیاست‌های بی‌هویت.
او نه فقط امام زمان خویش، که معلمِ همیشه‌گیِ ماست؛ الگویی برای هر جوانی که می‌خواهد در عصر غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف زندگی کند.

✨ سه محور نقش تبیینی ایشان، همچون سه ستاره در آسمان هدایت می‌درخشند:

1. پاسخ‌گویی به نیازهای روز
در زمانه‌ای که دل‌ها از تردید و ذهن‌ها از پرسش لبریزند، امام عسکری (علیه السلام) با علم و طهارت خود، مرهمی شد بر زخم‌های فکری و اخلاقی امت. امروز نیز، هر صدای روشنگر در فضای حقیقی یا مجازی، ادامه‌ی همان رسالت است.

2. آماده‌سازی برای آینده
او امت را برای غیبتِ خورشید آماده کرد؛ با تربیت دل‌هایی منتظر، با ساختن ستون‌هایی برای صبر و با آموزشِ ایمان در غیاب حضور. امروز، هر محیطی که کودک و نوجوان را برای فردا تربیت می‌کند، در مسیر اوست.

3. تبیین جامع‌نگر
امام، دیوار میان عقیده، اخلاق و سیاست را شکست؛ تا هویت شیعی، یکپارچه و مقاوم بماند. امروز، هر حرکت فرهنگی که این پیوند را حفظ کند، صدای امام عسکری (علیه السلام) را در زمان ما زنده نگه داشته است.

🌿 ما نیز با تمام توان، در این مسیر نورانی ایستاده‌ایم؛ با آموزش، با تولید محتوا، با تربیت نسل منتظر…. و با امید به اینکه هر گام کوچک‌مان، ادامه‌ی راه بزرگ او باشد.


🕊️ به امید شبکه‌ای از دل‌های مؤمن، قلم‌های روشنگر، و گام‌های استوار در مسیر امام عسکری (علیه السلام).


#به_قلم_خودم
#درمسیرامام‌عسکری
#جهادتبیین
#میلاد
#زمان

فرزند، نغمه‌ای از آسمان در خانه‌ی خاکی ماست…

در جهانی که هر روز پر از هیاهو و سرعت است، صدای خنده‌ی یک کودک، آرام‌ترین موسیقی زندگی‌ست.
فرزند، نه فقط ادامه‌ی نسل، که ادامه‌ی عشق، امید، و ایمان ماست.
او آینه‌ای‌ست که در آن، مهربانی‌مان را می‌بینیم، و چراغی‌ست که راه فردا را روشن می‌کند.

فرزند داشتن، یعنی پذیرفتن مسئولیتی مقدس؛
یعنی کاشتن بذر محبت در دل خاک زندگی، و دیدن شکوفه‌های لبخند در بهار آینده.
یعنی ساختن جهانی بهتر، با دستان کوچک اما دل‌های بزرگ.

اگر روزی دلت خواست ردپایی از خود بر جای بگذاری،
فرزندی بیاور…
تا نامت را با عشق زمزمه کند،
و راهت را با نور ایمان ادامه دهد

#به_قلم_خودم
#فرزندآوری
#ایمان

در سرزمین خورشید، جایی که تاریخ با خون شهیدان و دعای مادران آمیخته است، قامت رهبری فرزانه چونان سرو بلند ایستاده است؛ نه از باد می‌هراسد، نه از طوفان می‌لرزد. او نه تنها نگهبان مرزهای جغرافیایی، بلکه حافظ مرزهای ایمان، عزت و کرامت انسانی است.

صدای او، صدای حکمت است؛ آرام اما نافذ، نرم اما استوار. در نگاهش، روشنی راه است و در کلامش، طنین عهدی که با خدا و خلق بسته است. او نه برای خویش، که برای امت نفس می‌کشد؛ نه برای قدرت، که برای هدایت.

رهبری‌اش، ترجمان صبر انبیاست و تدبیر اولیاء؛ در روزگار فتنه، فانوس راه است و در شب‌های تردید، پناه دل‌های مؤمن. او با قلمی که از نور حکمت تر شده، و با دلی که از درد مردم لبریز است، کشتی این ملت را از امواج سهمگین عبور می‌دهد.

ای رهبر عزیز، ای سایه‌بان آرامش این خاک، دعای مادران شهید و اشک شب‌زنده‌داران، پشتوانه گام‌های توست. ما با تو عهد بسته‌ایم؛ عهدی از جنس ایمان، از جنس خون، از جنس عشق به وطن.
#به_قلم_خودم
#سید_علی_خامنه_ای
#رهبر_معظم_انقلاب
#رهبر
#حکمت
#دردانه

صبح بدون امام زمان،
مثل طلوعی‌ست بی‌جهت،
روشن، اما بی‌قرار؛
گرم، اما بی‌پناه.

پرندگان می‌خوانند،
اما آوازشان بی‌پاسخ می‌ماند.
نسیم می‌وزد،
اما عطرِ عدالت را با خود ندارد.

زمین بیدار می‌شود،
اما آسمان هنوز خوابِ ظهور را می‌بیند.
دل‌ها به دعا می‌افتند،
اما هنوز صدای «أنا بقیة الله» را نشنیده‌اند.

و ما،
در این صبحِ بی‌منجی،
با چشمانی خیس و دستانی رو به آسمان،
دعای فرج می‌خوانیم،
تا شاید همین دعا،
زمینه‌سازِ آمدنش باشد

#به_قلم_خودم

جمعه و شنبه و باز هم نیامدی…

جمعه آمد، با آن سکوت سنگینش، با آن آسمان ابری که انگار بغض کرده بود از نیامدنت. کوچه‌ها خلوت بودند، دل‌ها پر از زمزمه. صدای اذان که پیچید، انگار همه چیز در جهان ایستاد تا شاید تو بیایی… اما نیامدی.

شنبه هم آمد، بی‌خبر، بی‌نشانه، بی‌تو. خورشید طلوع کرد، اما گرمایش بی‌رمق بود. گویی خودِ آفتاب هم دلتنگ بود. مردم به کارهایشان برگشتند، اما دل‌ها هنوز در جمعه مانده بود، در همان لحظه‌ای که امید داشتند صدای قدم‌هایت را بشنوند.

ای صاحب زمان…
ما هر هفته را با جمعه آغاز می‌کنیم، نه برای استراحت، که برای انتظار. هر شنبه را با حسرت می‌گذرانیم، نه برای شروعی تازه، که برای مرور نیامدنت.
دل‌هایمان تقویم شده‌اند:
جمعه، امید؛
شنبه، آه؛
و باقی روزها، تکرار همین دو واژه.

تو نیامدی، اما ما هنوز می‌نویسیم. هنوز می‌خوانیم. هنوز دعا می‌کنیم.
شاید روزی، همین جمعه‌ای که می‌آید، صدای گام‌هایت کوچه‌ها را پر کند.
شاید شنبه‌ای، دیگر حسرت نباشد، که شکر باشد از آمدنت…
#به_قلم_خودم