پدرم

02 مرداد 1395

یاد آمدم که در دل شب ها هزار بار

دست نوازشم به سر و رو کشیده بود

از خود برون شدم به تماشای روی او

کی لذت وصال بدین حد رسیده بود

چون محو شد خیال پدر از نظر مرا

اشکی به روی گونه زردم چکیده بود

(سهراب سپهری)

در این خانه‌ی واژه‌ها، هر جمله فانوسی‌ست در تاریکی شب‌های بی‌ستاره. اینجا، دل با زمزمه‌ی «یا مهدی» می‌تپد، و هر نوشته، نجوایی‌ست از شوق دیدار. ما از تکرار صبح‌های بی‌تو نمی‌هراسیم؛ چرا که امید، در دل همین تکرارها جوانه می‌زند. این وبلاگ، نه فقط دفتر خاطرات یک منتظر، که آینه‌ای‌ست از اشتیاقی بی‌پایان برای روشنایی‌ای که از نسل فاطمه خواهد آمد.