اعلام وضعیت اضطراری: مادران در نبرد با لشکری از ویروس‌ها و میکروب‌ها😂😂😂

این روزها، زمان در خانه‌ی ما نه بر اساس ساعت، که بر پایه‌ی صدای فین‌فین و سرفه تنظیم می‌شود. حکایت آشنای شب بیداری‌های اضطراری و روزهایی که تنها یک لبخند «به ظاهر سرحال» بر صورت دارم، در حالی که درونم یک «مومیایی خسته» خوابیده است! 😥😂
اما قضیه این است: ما درگیر یک توطئه‌ی خانگی شده‌ایم! این یک سرماخوردگی معمولی نیست؛ این یک ویروسِ حرفه‌ایِ کینه‌توز است که با کوله‌باری از تب و لرز، عهد کرده است تمام اعضای خانه را «به نوبت» ملاقات کند و هیچ‌کس را از قلم نیندازد!
وقتی می‌بینم این موجود موذی، دور خانه «دَورِ افتخار» می‌زند و از «دوباره مریض کردن» و تمدید قرارداد با کودکانم دست برنمی‌دارد، حس می‌کنم باید برای مادرها یک درجه‌ی نظامی به نام “ژنرال مقابله با میکروب‌ها” اعطا کنند. 🧕 آتشی از جنس دلهره به جانم می‌افتد که فقط با بوییدن “بخور اکالیپتوس” کمی فرو می‌نشیند!
گلو درد آزاردهنده؟ بله. صدای «جوجه‌ی سرماخورده» طفل معصومم در خانه؟ بله! اما در اوج همین خنده‌های تلخ، ذهن مادر از مرزهای جغرافیایی و مرزهای بیماری عبور می‌کند.
قلبم ناگهان پر می‌کشد به سوی سنگین‌ترین دردها: به یاد اندوه بی‌کران خانم رباب و مصیبت طفلانش که دردی مافوق تصور بشری است. به یاد مادران مظلوم غزه که در میان آوار، برای کودکانشان لالاییِ مقاومت می‌خوانند. به یاد شب‌های بی‌تابیِ جنگ تحمیلی 12 روزه و دوستانِ قهرمانم که در زیر سایه‌ی موشک‌ها، با قلبی محکم‌تر از فولاد اما با چشمانی پر از نگرانی، ایستادند.
راستی، این چه رمز و رازی است؟
چرا این شرارت‌های بزرگ، و این میکروب‌های کوچک و کینه‌توز، دست از سر این جهان و مردمانش برنمی‌دارند؟ انگار سرنوشت، هر از گاهی یک «لشکر غم» می‌فرستد تا به ما بگوید: “ای بنی آدم، دنیا محل گذر است، بیش از گذرگاهی کوتاه به آن اهمیت ندهید !” 🤦‍♀️

#به_قلم_خودم
#روایت_نویسی
#سرماخوردگی

آری، پاسی از شب گذشته است و در غزه، صدای آتش‌بس، زمزمه‌ای از آرامشِ شکننده است که پس از طوفانی از درد، به گوش می‌رسد.
​چه داغ سنگینی است بر پیشانی تاریخ! در این چند سال اخیر، چه رنج عظیمی بر روح زمانه نشست و چه خون‌های پاکی بر زمین ریخت. هر نفسِ این خاک، گواهی است بر مظلومیتی بی‌حد و مرز و هر سنگ، روایتگرِ دردِ بی‌انتهایی است.
​اما… این پایان راه نیست. آن دسته‌گل‌هایی که پرپر شدند، بذرِ جاودانگی و مقاومت را کاشتند. یادشان، همچون ستاره‌ای درخشان، نه تنها در حافظه تاریخ، که در اعماق وجدان بشریت، به نیکی جاودانه خواهد ماند و راهشان، تا رسیدن به رهایی و عدالت، با قدرت تمام ادامه خواهد یافت.
​و ما، در این مسیر، چشم به راهِ آن رجعت شکوهمندیم. رجعت خون‌های پاکِ این مردان الهی؛ از سیدحسن نصرالله، سردار دل‌ها حاج قاسم سلیمانی تا باقری، سلامی، حاجی‌زاده و شهید سید ابراهیم رئیسی، حاج آقا آل هاشم از شهیدان علم و مقاومت چون فخری‌زاده و سید رضی گرفته تا مجاهدانی همچون هنیئه، سنوار، ابوعلی و مغنیه‌ها و تمامی شهدای راستین.
​ما مشتاقانه، در بحبوحه‌های ظهور و فرج آن یوسف گمگشته، حضرت ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، منتظر دیدار دوبارهٔ این پاک‌بازان راه حق هستیم و عهد می‌بندیم که با توکل بر خدا، فرزندانمان را به سانِ آنان، مجاهد و آماده برای سربازی در رکاب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) تربیت کنیم. چرا که این شهادت‌ها، سرآغاز یک حیات و مقدمه یک طلوع عظیم است.

#به_قلم_خودم
#کوتاه_نوشت
#شهدا
#شهدا
#انتظار

باز هم شنبۀ دیگر
​باز هم شنبۀ سنگین دیگری از راه رسید.
​چه سنگین است شنبه‌هایی که از عطر حضورت تهی‌اند و چقدر غمبار است حسرت ندیدن و جای خالی نبودنت.
​این انتظار، مرا به روزهای کودکی می‌برد؛ آنجا که پشت در خانۀ چشم به راه آمدن مادربزرگ، لحظه‌لحظه پیر می‌شدیم و با برگشتنش به خانه‌اش، داغدار فراق می‌شدیم.
​ای یوسف زهرا، کجایی؟
ای مرهم زخم‌های پیدا و پنهان ما، کجایی؟
​در این دنیای پرهیاهو دل من است که به هوای تو نفس می‌کشد و زنده‌ می‌ماند.

#به_قلم_خودم
#انتظار
#شنبه #جمعه

در حسرت جمعه‌های بی‌پایان انتظار
امروز جمعه است؛ و قلب تاریخ، گواه عبور 56,540 جمعه از آغاز غیبت کبری آخرین منجی، حضرت صاحب‌الزمان، ارواحنا فداه، است.
در این دریای عظیم انتظار، سهم عمر کوتاه من تنها درک 1721 جمعه بوده است. اما آه و افسوس که صد حیف، دیدگان مشتاقم هرگز به نور طلعت دلربای شما، پس از این پرده غیبت، منور نگردید.
هر لحظه خلوت و فرصتی که در این روز مقدس نصیبم شد، سرشار از یاد شما سپری گشت؛ و حسرت عمیق “لایق دیدار شما نشدن” و شرمِ غمبارِ “منتظر حقیقی نبودن"، چون خنجری در قلبم فرو می‌نشیند.
در این روزهای پر تلاطم و در این جمعه‌های بی‌پایانِ بی طلوع، تمام هستی و تلاشم در لحظات نفس‌گیر دنیا، وقف جستجوی گام‌های مبارک شماست. ای مولا! دل من، جز انگیزه‌ی مقدس تربیت فرزندانی صالح در راه خدا و سربازی برای شما، هیچ آرزوی دیگری در سینه ندارد، یاریم کنید.
باشد که جمعه‌ای از این جمعه‌ها، ندای “أنا المهدی” شما گوش فلک را پر کند و چشمان ما به جمالتان روشن گردد.

#به_قلم_خودم
#انتظار
#یا_صاحب_العصر؛؛؛
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج

دغدغه‌ی اخلاص در مکتب شهدا
چه کلیپ زیبایی از شهید همت دیدم.
به راستی، همان‌گونه که سردار دل‌ها، شهید سلیمانی، فرمودند: “مردان خدا، شهید زیستند تا شهید شدند.” راز بزرگی در کار آن‌ها نهفته بود: کار برای رضای خدا.
اینجاست که سؤالی عمیق ذهن را به خود مشغول می‌کند: در میان تمام شرایط، مسئولیت‌ها و دغدغه‌های زندگی ما، واقعاً چند درصد از کارهایمان خالصانه و تنها برای رضای پروردگار است؟
دریافتن این حقیقت و عمل به آن، چه دشوار است…

#به_قلم_خودم